1. YEŞİL ADADA RENGARENK YAĞMUR ALTINDA Gök buluta kesmeden şakır şakır yağmur yağdığını gördünüz mü hiç? Gelip geçen yaz serpintilerinden değil, benzeri görülmemiş adamakıllı bir yağmurdan söz ediyorum. Üstelik güneşli bir sabahtı, sağanak gibi başladı, bardaktan boşanırcasına, kimi zaman renkten renge girerek yağdı durdu. Ben öylesini onca seneden sonra, son kez o adada gördüm. Başkent […]
Rahmetli babamın sevdiği birkaç türkü vardı. Arada bir mırıldanırdı. Onlardan birinin sözleri aşağıda. Mehtabın bacaları Ders verir hocaları Kim yarimi sorarsa Odur birincileri (uy amman can kurban) Ay doğar bedir Allah Bu sevda nedir Allah Ya benim muradım ver Ya beni öldür Allah (uy amman can kurban) Mektebin önü dere Gidiyorum askere Ben askere gidende
Bir zamanlar anlı şanlı bir kasabaymış bizim burası. Meydanında gece gündüz kuşlar cıvıldarmış. Haftanın üç günü posta arabası işler, yaz boyunca her saat başı şehre dolmuş gider gelirmiş. Büyük meydan hem buluşma eğleşme yeri, hem capcanlı bir açık pazar. Bir pastane, bir kasapla balıkçı, iki fırın, birkaç köfteci dükkanı, lezzeti bölgede nam salmış ev yemekleri
O sabah gün doğarken çıktım dışarı, köyün koruluğunda dere boyunca bir başıma uzun uzun yürüdüm. Döndüğümde, bizim nar ağacının altında oturup yükselen güneşe, çiçeklerimize baktım. Doğadaki dinginliği solumak için kuş seslerini, horoz ötüşlerini dinledim, birkaç kelebeğin uçuşunu izledim. İşe yaramayınca kümesten yumurtaları aldım. Mutfakta biraz oyalandım. Sonunda çareyi sessizce odama çıkıp baş ucumdaki şiir kitaplarına
Tek kanatlı bir kuşsun, sevda yoksa yüreğinde ALIŞKANLIK Asansörden altıncı katta çıkıp karşısındaki dairenin ziline dokunduğunda bir Hint ezgisi ile açıldı kapı. İnce gözlüklü, beyaz önlüklü bir kadın içeriye aldı onu, masasının başına geçerken gözlüğünün üstünden bakarak sordu: -İlk gelişiniz, değil mi? Cevap beklerken duvardaki saatteydi gözü, iki eli bilgisayarın tuşlarında gezindi ve yeniden sordu.
“karmaşanın dengesi kucaklıyor dengenin karmaşasını“ Çoktandır bir çınar yaprağının öyküsü var aklımda. Bu köye yerleştiğimden bu yana, daha sıkça gözümün önüne geliyor öykünün mekanı: Kıraç bir dağın eteğinde köhne bir tren istasyonu. İstasyon şefliği, bekleme salonu ve birkaç lojman. Hepsi birbirine bitişik, hepsi kirli bir duman mavisine bürünmüş. Şefliğin yanında bir çınar ağacı. Bahar sonunda,
NUT eski Mısır tanrıçalarından biri. Mısır mitolojisinde Şu ve Tefnut’un kızları, Geb’in eşi, yeryüzünün tanrısıdır. Gündüz gökyüzünün ve bulutların yaratıldığı yerin tanrıçasıdır. Daha sonraki dönemlerde, genel olarak gökyüzünün tanrıçası oldu. Kimi kaynağa göre gökyüzünün ta kendisidir. Rivayete göre, her gece güneşi yutar ve her sabah yeniden doğururmuş. … Bizim köyde okul yoktu. Hiç olmamıştı. Babamla annem
Kim Doğurur Güneşi? Read More »
Patnos depremi olduğunda yerle bir olan cezaevinden firar etme imkanı varken bir tek Omzu Kalın Hüseyin kaçmamıştı. Kayıtlara göre cezaevinde elli iki mahkûm vardı. Bunlardan kırkı depremi fırsat bilip kaçmış, beşi enkazın altından ölü çıkarılmış, diğer yedisi ise enkaz altında kurtarılmayı bekliyordu. Kurtarmaya canla başla katılanlardan biri de Omzu Kalın Hüseyin’di. Kırk beş yaşındaydı
Omzu Kalın Hüseyin Read More »
Hayat anılar biriktirmektir, derler. Dünden bugüne sızan hayattır anılar. Günümüzü ışıklandırmakla kalmazlar, yarınlara bağlarlar bizi. Yarınlara, belki de ömür ötesi zamanlara. Uzak geleceklerle bağ kurma özlemi, her insanın içine çöreklenmiş sonsuzluk hayalinden daha gerçekçi değil midir? Öyle bir boş hevesle kıyaslanmayacak derecede somuttur çünkü. Üstelik sınır bilmez, uslanmaz bir bencillikle değil, uygar bireyin ‘insanlık ülküsü’ ile donanmıştır:
Olası Bir Dicle Romanına Katkı Read More »
Bu öykünün kahramanı, son derece aykırı bir genç kızın romanını daha on yedi yaşındayken yazar. Romanın yayınlanma öyküsü ilginçtir. ‘Sürtük” dağıtımdan bir ay kadar önce siyah beyaz bir afişle ülkenin üç büyük kentinin ana caddelerinin iki yanındaki duvarlarda boy gösterir. Bir hafta sonra, ülkenin batısındaki her kente ulaşan günlük dört gazetede tam sayfa ve resimli